Auteur: Josien

Ben je klaar voor een beetje huis, tuin en keuken zweven? Komt ie!

Alles is liefde
Jaaa, die film is fantastisch, en rond Sinterklaas wil ik ook een Vale-Piet in bed. Maar de rest van het jaar geldt ook: Alles is liefde. En alles ben ik en jij, en wie dan ook.

Ik geloof dat als situaties en mensen op mijn pad komen én iets met mij doen, dat mij dat helpt om te reflecteren, te ontwikkelen. En om mij keer op keer liefde tye laten ervaren. Ik geloof niet in lotsbestemming of in ‘je hebt áltijd een keuze’. Ik denk wel dat wat een situatie met mij doet, emotioneel en soms zelfs fysiek, het effect is van míjn bagage, mijn leven. Een situatie of emotie die je uit de bocht laat vliegen, staat vaak niet op zich, het is een som van meerdere delen.

Emotie als boodschapper
Ik vind emoties prachtig. En toch word ik er met enige regelmaat door onderuit geschoffeld. Ze zijn zó intens. Mijn ‘negatieve emoties’ als angst, woede, boosheid, paniek. En toch kan ik ze steeds meer verwelkomen als een welkome boodschap, een goede ervaring. Er is iets, een ervaring of een gedachte waar ik nog iets mee moet. Iets wat ik nog als ‘niet goed’ bestempel, waar ik in tegen weerstand kom.

Aan mij dus om daar iets mee te gaan doen. Of niet. Dat mag ook, dan komt het vanzelf opnieuw voorbij en mag ik daar weer een keuze in maken. Meestal is het voor mij genoeg om te herleiden welke emotie er voor mij achter zit, en waar die vandaan komt. The thing is: je kunt het verleden niet veranderen. Ik kan alleen maar proberen om mijzelf zoveel liefde te geven, dat ik die situatie los kan laten.

Alledaags praktijkvoorbeeldje 🙂
Situatie schets: mijn zoon wil iets niét en ik wil dat wel. Schoenen en jas aan en en gáán bijvoorbeeld. En eigenlijk ook gewoon nu. Omdat ik het zeg. Want..
A. Ik heb afgesproken (oh lord. Tijdsdruk)
B. Ik voel me tekort gedaan want ik doe aalleees en nu werken ze niet mee!
C. Ik vraag het honderd keer, ben geen langspeelplaat, geen uithangbord en óók geen lakei. Mijn geduld is OP.

Hij:
A. Heeft geen zin, ziet de noodzaak niet
B. Moet echt even dit lego project afbouwen
C. Kijkt de rescue bots en hóórt me niet eens. En ineens is die moeder (zie A) zwaar geïrriteerd en ohjoy, nu staat ze ook nog met een kwaaie kop te zeggen wat je NU moet doen.

En wat gebeurt er dan: juist. Wij raken onze verbinding kwijt, komen tegenover elkaar te staan, willen allebei controle en hoppata: battle for middle earth was er niks bij.

Puur of geconditioneerd?
Maar als ik dan heel eerlijk ben.. dan zijn zijn redenen veel puurder dan die van mij. Zonder daarbij goed of fout te willen bestempelen. Hij is in het nu, is druk met lego, met bovenop z’n broertje zitten, loopt naar de gang om zn schoenen te pakken maar ziet een ballon die hij écht even tien keer moet opblazen, hij ‘gehoorzaamt’ niet omdat hij andere dingen te doen heeft, zonder doel.

Maar ik, ik heb afgesproken. Dus ik heb me aan een afspraak te houden, vind ik. En ik voel me soms echt een sloof, vind dat ik niet op waarde geschat word, alsof ik het niet waard  ben om naar te luisteren, ik heb een doel en wil daar zo snel mogelijk naar toe. En iedereen moet meewerken anders raak ik in paniek.

Maar, joeee! Laten we eerlijk zijn. De situatie is: ‘mijn kind heeft nog geen schoenen en jas aan, en ik wil weg. Punt’.
Niks respectloos aan, geen sloof, waardeloos, of met welke gedachte ik mijzelf ook neersabel. Al die gedachten erbij komen niet uit het nu, en ook niet bij mijn kind vandaan. Het zijn mijn oordelen, mijn gedachten, mijn onopgeruimde shit. Dus het IS helemaal niet wáár. Het zijn mijn gedachten die me in de weg zitten. Niet mijn kinderen. Meestal dan 😉

Ja leuk, die ratio. MAAR.
De emotie -paniek- is er echter al voor ik me dat kan bedenken. Vooral op dagen dat ik moe ben, mijn gedachten weer eens overuren draaien en mijn hoofd niet stopt en mijn lijf het niet bijbeent, ben ik daar vatbaar voor. Op dagen dat ik kipfit ben, speelt het helemaal geen rol. In exact dezelfde situatie, dat alleen geeft al te denken.

Maar goed, die emotie is er, dus die gaat even sky high en dan -dat is het leuke van emoties- gaat het ook weer weg. Pas daarna zie ik meestal van een afstandje dat mijn gedachten, mijn oude boosheid en onvrede, het NU in de weg staan: de verbinding met mijn kind. En dat de enige manier om tot samenwerken te komen, verbinding is. Dat dwing je niet af, dat ontstaat vanuit liefde. Want diegene die je liefhebt, daar wil je mee samen zijn. Niet omdat het moet, maar omdat het kan en je dat wilt.

En zo kom je weer bij liefde. En dat is het mooie: Liefde is oneindig, het raakt nooit op. En als er genoeg is om heel veel van jezelf te houden en heel veel van anderen te houden, weet je dat die liefde altijd aanwezig is. Dan durf je die verbinding met anderen aan te gaan, en met jezelf.

Liefde is als een pleister op alle wonden: dat heelt. Dat brengt je dichter bij je zelf en bij anderen. Weg van je patronen, je genadeloze gedachten.

Let love rule.