‘Ik wil een hutje op de hei’. Die hoor ik vaker. En vaak is de onderliggende gedachte: ik wil rust en weinig prikkels. The fun thing is: dat doen we grotendeels zelf! Beeldschermen, strakke planningen, laat naar bed en de wekker weer vroeg. Je haalt alle shit van de wereld door je eigen duimen naar binnen. Meer dan je eigenlijk kunt en wilt verwerken. Je dopamine loop houdt het in stand. Meer dan 95 procent van de prikkels verwerk je onbewust. Dus ook wanneer jij niet doorhebt dat je volloopt.
Maar het effect merken we wél. De één heeft een hoofd dat maar doorraast, of kan niet slapen, de ander voelt zich gehaast, reageert geprikkeld op anderen, heeft het gevoel niet tot rust te kunnen komen of zit juist in een soort mega rush van VOLHOUDEN! DOORZETTEN! Allemaal signalen dat je systeem volloopt.
Veel mensen leven van vakantie naar vakantie. En dan zijn ze eindelijk op vakantie en dan worden ze ziek. Of helemaal uitgeput. Dan pakt dat lijf eindelijk de kans om van die o zo nodige rust gebruik te maken. We staan aan. Of uit.
Is dat gezond? Soms wel. Maar niet continu, elke dag, maanden of jarenlang. Korte termijn kun je prima maximaal aanstaan, maar duurzaam is het -zolang je niet efficiënt genoeg hersteld- zeker niet.
Ben jij toe aan een hut-op-de-hei? En waaraan probeer je dan te ontlopen? Wat is een kleine aanpassing die jij zou kunnen maken om de onnodige ruis in je leven te beperken?
Food for thought ;). Ps. Neem je tijd.